woensdag 6 december 2017

Zwarte Piet




Nu Sinterklaas weer onderweg gaat naar Spanje, wil ik me toch één keertje tegen de hele discussie aanbemoeien.

Het heeft de afgelopen maanden argumenten geregend waarom Zwarte Piet moet blijven en waarom hij moet veranderen.
Twee groepen leken recht tegenover elkaar te staan met een enkeling ertussen die zich er niet me wilde bemoeien en een enkele extremist die behoorlijk olie op het vuur gooide.
Er zijn nog geen slachtoffers gevallen, maar hoe dichtbij zat de echte confrontatie.

In deze column ga ik gewoon eens lekker mijn eigen kijk geven op de hele discussie, mag iedereen er volgend jaar rond November lekker op gaan reageren :)

De stelling is dat er mensen zijn die een slechte ervaring hebben gehad met opmerkingen of in sommige gevallen racistische opmerkingen. (ja ik gooi het woord er gewoon uit)
Om die reden staan er mensen op die andere mensen willen beschermen tegen deze ervaringen.
Dan zijn er ook mensen die daar weer boos om worden omdat zij de tere kinderzieltjes willen beschermen tegen de (argumenten van) de discussie.
Er zijn mensen die zich publiekelijk uitspreken en dan zijn er mensen boos die daar weer op reageren, waarmee ze weer mensen boos maken.

Mijn mening is dat we in een tolerant land leven en bij tolerantie hoort inlevingsvermogen en respect voor andere meningen.

Ik vind dat een traditie ook traditie mag blijven.
Ik vind ook dat een traditie mag moderniseren naar de huidige tijd.
Ik vind dat het niet zo relevant is hoe een traditie ontstaan is, maar meer hoe wij deze beleven.
Ik vind ten slotte ook dat kinderen met vallen en opstaan het leven leren te leiden.

Ja eigenlijk vind ik nogal wat.
Laat ik het een beetje nuanceren dan.

De traditie
Een traditie is leuk, het bindt ons samen en geeft ons een identiteit.
Ik hou van tradities, en doe er graag aan mee. (Wij kijken thuis bijvoorbeeld met de Kerst elk jaar de film "Jingle All The Way"met de -by Far- slechtste acteur Arnold Schwarzenegger).

De moderne traditie
Een traditie mag wat mij betreft moderniseren, een voorbeeld is dat in mijn woonplaats Sinterklaas met de tram aankomt, in plaats van op zijn witte paard. Ik vind dat prima.
De stoomboot mag een binnenvaartschip zijn, Zwarte Piet mag er anders uitzien dan standaard zwart met rode lippen en oorringen.
Ziet hij er wel zo uit, vind ik dat geen probleem.

Het ontstaan van de traditie
Er wordt gezegd dat de traditie en met name het uiterlijk en de rol van Zwarte Piet door racisme is ontstaan. Om die reden is er geen plaats meer voor hem, in zijn huidige vorm.
Ik vind dat niet zo relevant, het gaat erom hoe wij het beleven en Zwarte Piet geeft een goed gevoel bij mensen (Nou ja dat verhaal met die zak en roe kan wat spanning geven, ook als hij of zij oranje is).

Kinderen en het Sinterklaasfeest
Het kan heel goed zijn dat een kind een vraag stelt over het uiterlijk van Piet, ik vind dat prima, kinderen willen graag dingen weten.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Maar nu de rare kanten van de hele discussie
Laten we afspreken dat we niet direct naar het verleden grijpen, maar naar de huidige tijd kijken, dat maakt het wat makkelijker.

Die Piet he, Die ziet er dan "standaard" uit als een donkere man met kroeshaar, oorringen, Rode lippen, een belachelijk pak en spreekt heel raar.

In mijn kennisenkring heb ik een aantal mensen die Piet heten, en je voelt hem al aankomen, ze zien er echt totaal anders uit.
Ik kan me voorstellen dat als je Piet heet en je wordt als een karikatuur neergezet op die manier, dat je dat niet fijn vind. Je leven stopt zoals je het kent eigenlijk.
Dus een van de eerste moderniseringen die we moeten doen is de naam Piet loskoppelen van die naam. Dus we krijgen Zwarte Piet, Zwarte Jan, Zwarte Kees, Zwarte Klaas (die laatste is wat lastiger in verband met het "Klaas" deel van Sinterklaas, maar goed, we willen niemand tegen het hoofd stoten).
Maar die kleur was niet goed hebben mensen verteld, dus dan gaan we richting Oranje Piet, Blauwe Jan, Rode Kees, Blauwe Klaas.
Daarnaast willen we het loskoppelen van de afkomst van iemand, we willen elke link naar mogelijke racistische trekjes vermijden.
Dus naast Zwarte Piet, Jan, Kees, Klaas, willen we ook Groene Achmed, Beige Heinrich, Grijze Stoffel en Witte Jaqcues.
Ik realiseer me nu dat het allemaal mannen zijn, dat gaan we dus recht trekken, en we komen dan bij Groene Helga, Oranje Yasin, Grijze Alejandro en Zwarte Gijs.
In het kader van de transgenders, wil ik dan een klap geven op unisex namen, zoals Paarse Kim, Turqoise Sascha, en help me even met unisex namen in andere culturen...
Uiteraard zijn er "Pieten" met lang blond haar, kaal, Hoofddoekje en noem zo maar op, die ook Chinees of Grieks spreken.

Dat gezelschap komt dan elke jaar November naar ons land, maar we laten in het midden of deze uit Spanje komen, want de Spanjaarden willen we geen karikatuur maken.

Dat Witte paard kan natuurlijk ook een bruine ezel zijn, of Prius, want we willen met ons feest ook het milieu wat aandacht geven toch?
Pepernoten vervangen we door wortels en bonen, beter voor de kinderen.
Hoe Sinterklaas eruit gaat zien, wil ik nog niet echt nadenken, voordat er weer een discussie losbarst over de Bischoppen. (Nu is het imago van Sinterklaas wat beter dan de gemiddelde Bisschop, dus die zullen niet zo snel klagen lijkt me).

Maar we willen wel de kinderen beschermen tegen de discussie, dus vragen gaan we niet meer beantwoorden.
Vragen van mijn kinderen waren ondermeer: Hebben wij wel een schoorsteen, anders kan Piet geen kado's brengen, of is ons dak niet te glad papa?
Denk je dat ik lief ben geweest? en Wanneer mag ik mijn schoen zetten.
In ieder geval geen vragen over de kleur van zwarte Piet.

Kinderen zullen ook nu geen mening hebben over de kleuren van de pieten, of dat er een meisje tussen zit, of roetvegen.
Vragen ze waarom een Piet zwart of groen is, kun je altijd zeggen dat er mensen in alle kleuren en vormen zijn.
Een hondje kijkt ook nooit raar als er een andere hond aankomt die groter/kleiner/andere kleur is etc.
Ik zie dat dus rustig een modern tintje krijgen, geen probleem.

Waar ik wel moeite mee heb is dat er mensen zijn die andere mensen een racist hebben genoemd, omdat ze een mening hebben over een traditie zoals hij was.
Terwijl we in Nederland echt wel ons best doen (in het algemeen) om maar niet de indruk te wekken dat dit speelt.
En het komt nog voor op een zeer groot schaal helaas, maar we zijn een lerende gemeenschap.
En kinderen? Laat ze lekker in de zandbak spelen of de ballenbak, krijgen ze weerstand van. Laat ze vragen stellen en zich ontwikkelen. Daar hebben ze dan later weer gemak van :)

Ok dan, een keertje terug grijpen naar de oorsprong.
Ik kan niet uitsluiten dat er geen racisme aan ten grondslag heeft gelegen.

Als ik buiten iemand zie wandelen in een katoenen broek denk ik niet direct aan de katoenplantages en de vele slaven die daar hun leven hebben gegegen onder de meest vreselijke omstandigheden.
Als ik een auto zie rijden denk ik niet direct terug aan het feit dat de eerste auto's gemaakt werden door mensen die daartoe werden gedwongen.
Als ik een Spanjaard op vakantie zie, denk ik niet aan belegeringen en martelpraktijken.
En als ik Zwarte Piet zie, dan denk ik niet na aan het verleden en de oorsprong, maar lach even en zie kinderen met al hun spanningen en enthousiasme het feest beleven.

Kern van het verhaal? Laat het Sinterklaasfeest maar op een niet gedwongen manier moderniseren. Alles zal goed komen.
Maar niet aan de Gemeenten overlaten, dan ken ik vanwege mijn werk uit de zorg, dan krijgen we chaos :)

Aanvullend: Lubach weet het wel leuk te verwoorden allemaal:














zondag 28 december 2014

Afscheid nemen van een trouwe vriendin

In memoriam Tara (15-04-2002 - 27-12-2014)




Voor zover onze kinderen zich kunnen herinneren hebben we vier huisdieren. Twee honden en twee katten. De katten waren er het eerst, een jaar na de verhuizing naar ons huidige huis kwamen zij samen als setje binnen. Een jaar daarna kwam Lara, onze zwarte Labrador Retriever. In deze tijd hadden wij nog een eigen bedrijf en waren we (toen al) betrokken bij een forum op internet over Labradors. Op een gegeven moment stond daar een zielig verhaal over een Labrador, genaamd Tara. Voor haar werd er na een slechte start bij een zeer fout baasje een nieuw tehuis gezocht.

We besloten met Lara te gaan kijken bij de blonde labrador Tara. Als het zou klikken, zouden we overwegen om Tara ook in onze roedel op te nemen. Vanaf het eerste moment dat de dames elkaar tegenkwamen was er een chemie, een twee-eenheid. Zij besloten samen dat zij bij elkaar zouden blijven, we keken toe en konden niet anders dan Tara mee naar huis nemen.

De momenten dat zij de afgelopen elf en een half jaar uit elkaar zijn geweest, zijn op een hand te tellen. Samen deelden zij de mooiste momenten. Samen naar het bos, mee naar meetings en wandelingen met andere honden van het forum.
Samen rennen, zwemmen, door de sneeuw, het zand, het gras.

Naarmate de jaren verstreken werden ze minder onstuimig en steeds trouwer, we konden lezen en schrijven met ze. We vulden elkaar aan, ze begrepen het als je het even moeilijk had. Ze groeiden op met onze kinderen. Ze hoorden bij het gezin. Waren er altijd als je thuis kwam. Waren niet alleen maatjes met elkaar, maar ook met onze katten.
Onze honden zijn weinig ziek geweest, we hebben wel de meest bizarre en bijzondere momenten samen meegemaakt, maar altijd met een goed einde.


Ze werden ouder en de haren rond de snuit werden grijs. de lange wandelingen moesten we inruilen voor korte rondjes door het parkje waar ze altijd zo graag zijn geweest. Nooit wilden ze alleen, ze moesten samen, hoe moeilijk dat soms ook was.

Lara kreeg enige tijd geleden een Tia, werd anders, minder aanhankelijk, meer eigenzinnig qua karakter, kreeg er een ziekte overheen waardoor ze nog eens veranderde. Door haar Cushing moet ze veel medicijnen, maar naar Tara en ons toe is ze altijd lief gebleven, nooit eens lelijk doen, altijd de allerliefste hond.

Tara kreeg steeds meer een ingevallen snuit, liep steeds moeilijker en kon op het laatst nauwelijks meer opstaan. Ze kreeg er veel pijn bij en haar gebit ging haar ook beperken om lekker te eten. Ondanks dat stond ze altijd vooraan voor een koekje en wist hier in de omgeving precies wie er iets lekkers bij zich draagt. Tara kon op het laatst wel nors reageren naar onstuimige honden, maar nooit deed ze echt lelijk.

Beide honden werden langzaam incontinent, konden vaak niet lang meer de plas ophouden. Door haar ziekte moet Lara er vaak tussendoor uit en toch vinden we af en toe een grote plas beneden op het laminaat.
Tara kon steeds moeilijker haar plas ophouden en lekte continu als ze ergens lag. Ze had pijn met opstaan en was niet meer de enthousiaste hond die zij ooit was.

De dag na Kerstmis ontstonden er grote urinevlekken op het kleed waar zij lag en ze wilde niet veel meer eten, niet veel meer drinken en had duidelijk geen kracht meer in haar achterlijf. We belden de dierenarts en konden snel langskomen. We namen Lara ook mee, immers zijn ze altijd samen naar de dierenarts geweest.
De dierenarts vertelde dat ze veel pijn moest hebben en de spiermassa sterk was afgenomen in haar achterpoten. Er was geen verbetering meer mogelijk.
Samen besloten we dat we haar de verdere pijn wilden besparen en spraken de moeilijkste woorden uit, die we op dat moment konden bedenken.

Tara keek me nog een keer aan toen ze langzaam wegzakte van de narcose, ik zei dat het goed was dat de pijn zou stoppen en bedankte haar voor al die mooie jaren. Haar allergrootste maatje Lara was tot het laatste moment aan haar zijde, haar vrouwtje was bij haar. Het was goed zo.
Vredig is ze ingeslapen.
Lara keek op naar de deur, en wilde naar huis. Ze keek niet meer om, het afscheid was geweest.



Lieve Tara, ik wil je graag twee verhaaltjes meegeven.
De eerste is een heel mooi verhaaltje die ik jaren geleden voor het eerst las.|
De tweede is een gedichtje van mij, voor jou!


Regenboog brug

Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet.
Als een dier waar je veel van houdt doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboog brug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding:
Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar, maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke kussen overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop
en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...

_________________________________________________________________________________

Tara

Dank je voor alle jaren dat je bij ons was
Ik zie je nog in de zon, het water en in het gras

Je lekke bal, die je altijd achterna rende 
Het plezier, je straalde dan zoals we je kende

In het bos, met een grote plons in het water
De lange wandeling naar huis kwam dan wel later
Met je grootste maatje Lara trekken aan een tak
Samen rennend, stoeiend, helemaal uit je dak

Achter in de tuin, lekker in de zon op de bank

Een koekje erbij en in je ogen niets dan dank
Trouw altijd aan mijn zijde, de vaste rondjes
Rennen, vliegen, spelen met de andere hondjes

De jaren kwamen en gingen voorbij
Nog steeds was je steeds aan mijn zij
Moeilijke tijden en mooie momenten wisselden elkaar af
Samen opgroeien met de kinderen en de liefde die je gaf


Nu ging het niet meer en keek je me een laatste keer aan
Ik zei dat het goed was en liet je gaan...

Ik zie je vast weer een keer terug
Tot ziens lieve Tara, tot aan de andere kant van de Regenboogbrug!










maandag 2 december 2013

Naar de Fysio!

Vandaag is mijn revalidatie officieel begonnen. Eerst vanmorgen metingen laten doen voor speciale zooltjes die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Vooral omdat al deze ellende dan niet zo snel weer zal gebeuren, maar ook om mijn houding in orde te houden.

Binnen twee weken zijn ze klaar. In de tussentijd moet ik op stevige schoenen lopen met stevige zolen en tot boven de enkel. Niet echt modieus, maar zo slecht zien ze er ook weer niet uit toch?


In de middag voor de eerste keer naar de Fysio. Dat verliep allemaal erg positief. Mijn gewrichten zijn allemaal bijzonder stevig en soepel en als alles goed gaat zullen de spieren met oefeningen binnen de komende 6 weken weer redelijk op peil kunnen zijn. Sterker nog het half jaar revalidatie zou wel eens een heel stuk korter kunnen zijn. Ik kan alle bewegingen maken en dat is erg positief. Natuurlijk is het gevoelig en moet ik oppassen omdat de sterkte nog verre is van wat het moet zijn, maar toch!


Ik mag al direct zonder krukken lopen en al voorzichtig stukjes wandelen. Zelfs autorijden gaat me goed af! De berichten zijn dat de revalidatie wel eens sneller zou kunnen gaan dan de eerdere planningen. Ik ben voor!







vrijdag 29 november 2013

Eindelijk uit het gips!

Nou de vlag kan uit, ik ben uit het gips!

Vandaag werd het gips helemaal verwijderd in het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein.
Dat was best weer even een heel raar gevoel.
Direct door naar de chirurg die helemaal tevreden was met het resultaat. Ik schrok me de denkbeeldige drie slagen in de rondte van het aanzicht. Waar ooit mijn gespierde hardloopbeen zat zit er niu een soort stok met een hele hoop los vel overheen en bezaaid met droge losse huidcellen.

Ondanks de zeer positieve reactie van de chirurg zie ik het even niet zitten hoe ik daarmee weer moet kunnen gaan lopen, alle spieren zijn inmiddels verdwenen.
Wel is het litteken mooi geheeld, maar rond de enkel zit een enorme zwelling.
Maar ik ga nu beginnen aan  de revalidatie en dat is gewoon erg goed nieuws!

Alles dat ik met mijn voet doe, doet zeer, alles moet weer opnieuw leren te functioneren, maar je hoort mij niet mopperen!
Ik loop weer!

Mijn voet ziet er nog helemaal bont en blauw uit en zou op een zombie niet misstaan. Nou ja dan kan het alleen maar beter worden toch?



woensdag 13 november 2013

Naar Loopgips

Eindelijk zit het loopgips er om.

Vandaag naar het ziekenhuis geweest om het onbelaste gips te vervangen voor loopgips.
Ik kreeg dit keer een mooie paarse kleur en ben dus weer iets mobieler. Helaas lukt het me nog niet zo om echt te lopen, maar het scheelt enorm op de trap en met douchen als je weer kunt steunen op twee benen.
Over twee weken mag het gips er helemaal af. Ik kijk er nu al naar uit!





Ik moet nog steeds elke dag tegen trombose spuiten en dat begint ook best te vervelen, maar het ergste deel is nu geweest. Als het goed is kan ik nu ook van twee krukken naar één kruk. En dat betekent dat ik bijvoorbeeld ook met een bak koffie door de kamer kan. Wat een luxe!








De eerste stapjes buiten na wekenlang met het been omhoog.

woensdag 30 oktober 2013

Uit de spalk en in het gips

Vandaag zou ik volgens de eerdere berichten loopgips krijgen. Helaas bleek dat niet zo te zijn. Na 2 weken met de poot omhoog kreeg ik te horen dat ik de komende 14 dagen op dezelfde manier door zou gaan brengen.
Het gips van de spalk werd verwijderd en ik kreeg opnieuw onbelast gips.
Dat deed behoorlijk pijn, omdat de gipszaag precies over de wond kwam. Daarnaast zag ik wat een enorme wond er op mijn voet zat. Dat viel zwaar tegen.
Ook zag ik dat mijn been enorm smal was geworden, wat gaat dat snel als je hem niet gebruikt.
Binnen korte tijd zat het gips er weer om in een mooie blauwe kleur. Weer terug naar de auto en opnieuw 14 dagen de stoel in.


woensdag 16 oktober 2013

The Day After

Vandaag mocht ik naar huis.

De nacht was niet best, ik heb slecht geslapen en niet eens zozeer door pijn, maar ik lag op de kamer met een man die heel hard snurkte en een vrouw die zo misselijk was dat zij regelmatig moest overgeven.

Daarnaast is het heel raar dat je maar in één houding kunt liggen door het gips.
In de ochtend kwam er ontbijt en dat was niet eens slecht, ik heb lekker gegeten.

Ik zou pas naar huis mogen als ik een keer heb geplast, gelukkig duurde dat niet al te lang. Wel moest er nog een foto gemaakt worden. Ik werd in de loop van de ochtend naar een andere afdeling gereden en precies onder een luchtrooster neergezet. Omdat ik met mijn been omhoog moest zitten, kon ik daar niet snel weg. Door de lunchpauze van het personeel moest ik bijna een uur onder het koude rooster wachten. Dat was minder. Verder werd ik prima door het personeel behandeld.

De foto was goed en dat betekende dat ik Jolanda kon bellen om mij te halen. Ik kreeg nog instructie om een antistollingsmiddel in mijn buik te moeten spuiten tegen trombose. Dat vond ik eng, brr.

Ik werd door Jolanda in een rolstoel naar de auto gereden en met de nodige moeite met het been omhoog in de auto gezet, op weg naar huis!

Thuis aangekomen direct in een stoel en de poot omhoog. Zo zou mijn leven er voorlopig uitzien, ik mest er maar aan wennen en had een uitgebreide collectie films en series klaar gezet op het mediacenter.

Omdat ik erg wazig werd, besloot ik de pijnstillers op basis van Opium niet te nemen, daardoor had ik redelijk veel pijn met alleen paracetamol.
Maar liever wat pijn dan van de trap af vallen.

Het spuiten in de buik, liet ik maar even aan mijn welwillende zoon over. Die had er geen moeite mee. Later zou ik het wel zelf gaan doen.